White Christmas,, KiHae

ข้อมูลเบื้องต้น

25.12.12
Merry Christmas
!!!

สั้นๆ ฉลองคริสต์มาสกับคิเฮนะคะ
^^



-------------------------------------------------------------------------------------

JJ♕

เนื้อเรื่อง

คริสต์มาส… เทศกาลแห่งการเฉลิมฉลอง จะเป็นไปได้มั้ย ที่ผมจะได้ฉลองคริสต์มาสใต้หิมะกับใครซักคน

18 December, Japan

“ไปทางไหนล่ะเนี่ย…” เด็กหนุ่มหน้าหวานบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย พลางกวาดตามองแผนที่ในมือด้วยความงุนงง

หลังจากเวลาผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงเขาก็เพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังหลงทาง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมยุ่ง มือเล็กกำแผนที่แน่นขึ้นด้วยความกังวล แม้ว่าหิมะจะหยุดตกไปซักพักแล้ว แต่รอบตัวก็ยังขาวโพลนไปหมด แล้วอากาศก็ไม่มีทีท่าว่าจะอุ่นขึ้นซักนิด เขาเริ่มเรียงลำดับเส้นทางที่เดินผ่านมาเพื่อหาทางกลับโรงแรม แต่ก็อดบ่นว่าตัวเองไปด้วยไม่ได้

ไม่น่าดื้อจะมาเที่ยวต่างประเทศคนเดียวเลยนะลี ดงเฮ…

ตุบ!

“โอ๊ย!” ร่างบางร้องอย่างขัดใจ

“ขอโทษครับ…” ร่างสูงเอ่ยตอบเป็นภาษาท้องถิ่นที่ดงเฮไม่เข้าใจ

“ฮึ่ย! พูดอะไรวะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย” คนหน้าหวานจ้องกลับอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับเริ่มด่าเป็นภาษาบ้านเกิดของตัวเอง

“ผมบอกว่าขอโทษครับ :)” คู่กรณีตอบกลับมาด้วยภาษาเดียวกัน

“นาย… ฟังฉันรู้เรื่องเหรอ =[]=” ลี ดงเฮอ้าปากพะงาบๆ อย่างตกใจ ดีนะที่ไม่ด่าอะไรเสียหายออกไปน่ะ T_T

“ครับ ^^”

“=O=;”

“ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องให้ผมช่วยนะ…”

“มาเที่ยวคนเดียวเหรอ” ร่างสูงถามระหว่างที่เดินนำทางไปเรื่อยๆ ลี ดงเฮทำให้เขาแปลกใจจริงๆ คนอะไร… เดินออกมาจากโรงแรมได้ แต่ดันหาทางกลับไม่เจอซะนี่!

“อืม… ประมาณนั้นแหละ” ดงเฮตอบเรียบๆ พร้อมกับพยายามจำเส้นทางรอบตัวไปด้วย

“เก่งจังเลยนะ”

“ไม่ต้องประชดเลย =^=” คนหน้าหวานทำหน้าบูด “แล้วนายอยู่ที่นี่เหรอ ทำไมรู้ทางดีจัง”

“เปล่า… ผมมาหาเพื่อนน่ะ มาบ่อยเลยด้วย”

“อ๋อ…”

“อ่ะ! ถึงโรงแรมแล้ว วันหลังก็เดินดีๆ ล่ะ” ร่างสูงบอกยิ้มๆ

“ขอบคุณมากนะที่พามาส่ง ^^” ดงเฮยิ้มตอบ

“งั้นผมไปล่ะ”

“เดี๋ยว! นายชื่ออะไรอ่ะ”

“คิบอม… คิม คิบอม”

“อื้อ! ฉันชื่อดงเฮนะ ลี ดงเฮ! ^O^”

“เจอกันอีกแล้วนะ ^^”

“หือ…” คิบอมเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาทักอย่างงงๆ “คุณนั่นเอง”

“อืม… กินกาแฟเหรอ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง คิดซะว่าตอบแทนเรื่องเมื่อวาน” ดงเฮบอกก่อนจะนั่งลงตรงข้ามคิบอม พร้อมกับสั่งกาแฟ

“อ่า… เอางั้นก็ได้ครับ”

“วันนี้หนาวกว่าเมื่อวานอีกนะ…” คนหน้าหวานมองออกไปนอกร้านที่มีผู้คนมากมานเดินสวนกัน

“ครับ… คงจะหนาวไปถึงปีใหม่นั่นแหละ” ร่างสูงบอก

“เฮ้อ… แย่จัง คิดว่าจะได้มาเที่ยวแท้ๆ เลย” ดงเฮบ่นอย่างเสียดาย

“ก็นี่มันหน้าหนาวนี่ครับ” คิบอมหัวเราะเบาๆ

“นั่นสินะ… คราวหน้าคงต้องมาหน้าร้อน” ร่างบางยังคงเหม่อมองบรรยากาศนอกร้านอย่างสนใจอยู่เหมือนเดิม

“ครับ…”

“…”

“แล้วก็หวังว่าคราวหน้า คุณจะไม่หลงทางอีกนะ ^^” คิบอมพูดขึ้นเบาๆ โดยไม่หวังให้คนตรงหน้าได้ยิน

“อะไรนะ =O=”

“ผมบอกว่า คราวหน้าคุณน่าจะเที่ยวสนุกกว่านี้นะครับ ^^”

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ…”

24 December

เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ดงเฮยังอยู่ในญี่ปุ่น แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม… ทุกครั้งที่เดินออกมานอกโรงแรม เขาจะต้องตรงไปยังร้านกาแฟใกล้ๆ นั้นทุกวัน

ไม่รู้เพราะกลิ่นกาแฟ หรือเพราะรู้ว่าคิบอมอยู่ที่นั่นกันแน่…

“ไม่มีเหรอ…” คนหน้าหวานพึมพำกับตัวเองด้วยภาษาบ้านเกิด เมื่อวันนี้มันแปลกไป คิบอมไม่ได้อยู่ทีนี่

“รับอะไรดีคะ…”

“มอคค่าร้อนแล้วกันครับ…” ดงเฮสั่งกาแฟอย่างเลื่อนลอย เหมือนมีความผิดหวังเล็กๆ ค่อยๆ แผ่ไปทั่วหัวใจอย่างไม่มีเหตุผล ทำไมนะ… แค่คนที่บังเอิญรู้จักกัน จะหวังอะไรล่ะดงเฮ ยังไงซะก็ต้องจากกันอยู่ดีนั่นแหละ

แค่คิดว่าจะได้ฉลองคริสต์มาสกับใครซักคน แล้วก็หวังว่าใครคนนั้นจะเป็นคิม คิบอมที่เพิง่รู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์เท่านั้นเอง

“วันนี้ไม่ออกไปข้างนอกเหรอมึง” ซีวอนถามพลางมองเพื่อนที่นอนดูทีวีอย่างสบายอยู่บนโซฟา

“ไม่ล่ะ…” คิบอมตอบสั้นๆ อย่างมาสนใจ

“แปลกว่ะ…” คนตัวสูงหัวเราะ “เห็นเดินยิ้มออกจากห้องไปได้ทุกวัน ทำไมวันนี้อยู่ที่ห้องได้”

“กูมาหามึง นี่จะให้กูไปเดินอยู่ข้างนอกทุกวันเหรอ =*=”

“เปล่า… แค่เห็นมึงออกไปแล้วอารมณ์ดี” ซีวอนตอบพลางมองเพื่อนตัวเองอย่างสังเกต

“มองอะไร”

“มึง… มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“ไม่มี” คิบอมตอบก่อนจะเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย แต่ว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็ไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจเขาได้เลย

“กูว่ามี =*=”

“กูบอกว่าไม่มี =_=”

“มึงเล่ามาเหอะ”

“ไม่เล่าโว้ย!”

“ตามใจ” ซีวอนลุกขึ้น ตบไหล่คิบอมเบาๆ “งั้นกูออกไปข้างนอก มึงอยู่เฝ้าห้องไปแล้วกัน”

“…”

“…”

“มึงว่า… กูจะตกหลุมรักคนที่เพิ่งรู้จักกันได้มั้ยวะ”

11.55 PM

สุดท้ายก็ต้องฉลองคริสต์มาสคนเดียวเหมือนเดิม…

ลี ดงเฮเดินถอนหายใจไปตามถนนเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เขาไม่มีความคิดที่จะกลับโรงแรมในตอนนี้ อีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะเข้าวันใหม่ที่เรียกว่าคริสต์มาสแล้วนี่นะ ถ้าจะต้องฉลองคนเดียว ก็ของฉลองในที่ที่มีผู้คนมากมายดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวล่ะนะ

ผู้คนเดินสวนไปมาอย่างไม่จบสิ้น ราวกับนี่ไม่ใช่เวลาห้าทุ่มกว่า ถึงแม้ใครหลายคนจะเลือกอยู่กับครอบครัว แต่ก็มีคนไม่น้อยที่ยังคงอยู่นอกบ้าน แต่คนไม่น้อยพวกนั้นก็ได้มีคิบอมรวมอยู่ด้วย

“มาคนเดียวเหรอครับ…” ภาษาเกาหลีที่คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ แต่ดงเฮก็ไม่ได้สนใจ

“…” คิบอมอยู่ที่ไหนนะ

“มีคนฉลองคริสต์มาสด้วยรึเปล่า…”

“…” ไม่รู้ว่าตอนนี้คิบอมจะทำอะไรอยู่นะ

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราอยู่ด้วยกันดีกว่านะ”

“…” ตลกจังเลยนะลี ดงเฮ จะคิดถึงคิบอมทำไม

“ว่าไงครับดงเฮ”

“คิบอม…” ดงเฮหันกลับไปตามเสียงนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ

“ฉลองคริสต์มาสปีนี้ด้วยกันได้มั้ย…”

“นายจริงๆ ด้วย”

“ครับ… ^^”

“ทำไมอยู่ที่นี่…”

“เพราะคุณนั่นแหละ”

“เพราะฉันเหรอ”

“ใช่… มันอาจจะเร็วไปนะ แต่ผมคิดว่าผมรักคุณ”

“…”

“ผมกำลังตกหลุมรักคนที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อไม่กี่วันก่อน”

“…”

“แปลกดีเนอะ…”

“ไม่…” ดงเฮส่ายหน้ารัวๆ “มันไม่แปลกหรอกคิบอม”

“…”

“เพราะฉันเอง… ก็คงเป็นเหมือนนาย”

“…”

“ฉันเอาแต่คิดถึงคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี่วันก่อน”

“…”

“แล้วคนคนนั้นก็คือนาย…”

“…”

กริ๊งงงงงงงงง! เสียงโทรศัพท์ที่ดงเฮตั้งปลุกไว้ตอนเที่ยวคืนตรงดังขึ้น พร้อมกับแสงไฟสว่างรอบตัวและละอองหิมะที่ไม่รู้ว่าเริ่มตกตอนไหน ตอนนี้ก็ก้าวเข้าวันคริสต์มาสจริงๆ แล้ว…

“เที่ยงคืนแล้วสินะ…” คิบอมมองตัวเลขบอกเวลาบนหน้าจอ ก่อนจะยิ้มออกมา

“ใช่ คริสต์มาสแล้วล่ะ”

“งั้นมาฉลองคริสต์มาสกันเถอะ…” ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ โดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมาแม้แต่น้อย

“นายจะทำอะไรน่ะ”

“แค่จะบอกว่า… ผมรักคุณนะ”

“อืม… ฉันก็รักนาย”

The End